เมื่อเสาร์ที่ผ่านมาผมไปดูคอนเสิร์ต เบิร์ดกับฮาร์ทครบรอบ 20 ปีที่ Impact Arena ก็ได้ฟังเพลงที่ไม่ได้ฟังมานานจนแทบจะลืมแล้ว และได้ฟังเพลงที่ผมแต่งเมื่อสมัยเป็นวัยรุ่น แสดงต่อหน้าคนนับหมื่น เวลามีใครทราบว่าผมแต่งเนื้อเพลง "ฝน" ให้เบิร์ดกับฮาร์ท เขามักจะถามผมว่ามีอะไรดลบันดาลใจ ตอนที่แต่งมีใครอยู่ในใจ ฯลฯ พูดง่ายๆ คือเขามองว่าการแต่งเพลงเป็นเรื่องของการถ่ายทอดอารมณ์ความรู้สึกจากประสบการณ์ที่เราเจอจริงๆ ออกมาเป็นเนื้อเพลง ความจริงแล้วนั่นเป็นแค่ส่วนเดียวของกระบวนการแต่งเพลงครับ แน่นอน คุณอาจผ่านประสบการณ์มามากมาย โดนหักอก หรือไม่ก็ไปหักอกคนอื่นบ่อยพอที่จะพอจำได้ว่ามันรู้สึกยังไง แต่การแต่งเพลงนั้นจะว่าเป็น art ก็ได้ สำหรับคนที่มีอารมณ์ศิลปินจริงๆ ซึ่งหมายความว่าต้องรอ muse ให้มีแรงบันดาลใจแล้วจึงจะกลั่นร้อยเรียงออกมาเป็นเนื้อเพลง แต่สำหรับนักแต่งเพลงอาชีพส่วนใหญ่ การแต่งเพลงเป็น craft ซะเยอะครับ เราไม่สามารถนั่งรอให้มีแรงบันดาลใจมาทำให้เราปิ๊งได้ แต่ต้องใช้จินตนาการและเทคนิคบังคับตัวเองให้ผลิตผลงานออกมาซึ่งดูเหมือนว่ากลั่นตรงออกมาจากใจ ทั้งๆ ที่ความจริงแล้วมันกลั่นกรองมาจากสมองมากกว่า สำหรับเพลง "ฝน" นี่ก็เป็นการแต่งจากสมองล้วนๆ ครับ กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว วันนึงฮาร์ทบอกว่ามีทำนองอยากให้พี่แดงฟังแล้วลองแต่งเนื้อดู (สมัยโน้นผมยังอายุยี่สิบกว่าๆ ไม่น่าเชื่อเลยนะ) ผมก็เลยเอาไปฟังอยู่สองวัน แต่ก็ไม่มีแรงบันดาลใจอะไรเป็นพิเศษ ในวันที่สองก็เลยลองใช้วิธีที่ mechanical ดู คือนึกว่า 6 โน๊ตแรกจะสามารถฟิตคำอะไรเข้าไปในนั้นได้ ตอนนั้นไม่มี […]

This is a scenario you're likely to run into sooner or later at the MFA. Your boss needs to give a speech at an international conference. The problem is that there are more than 100 countries participating, which means -- no, not that there will be a lot of hot air -- that each speaker […]

Those of you who have been around long enough at the MFA may have heard higher-ups say that they want their speech to tell a story--to show that they have a "story to tell." So far, however, I have yet to see an MFA speech that was a story well told. The reason may be […]

This blog is an extension of a project that I recently initiated at the Thai Ministry of Foreign Affairs: an informal "speechwriting study group" for colleagues who wish to improve their English writing skills. This blog won't necessarily limit itself to writing. After all, speechwriting requires a wide range of skills other than linguistic fluency. […]

 A friend of mine took pictures of what appear to be fake monks in KL, going around with alms bowls at night. Unfortunately, this is not a new phenomenon. When I was in Malaysia, the Thai Embassy tried to get the police to do something about them, but we were told that they were not […]

โทรศัพท์มือถือของผมดังขึ้น ดูจอเครื่องเห็นว่าเป็น private number สงสัยเป็นเพื่อนโทรมาจากต่างประเทศ แต่ที่ไหนได้ พอรับสายมีเสียงไร้ชีวิตชีวาท่องบทว่า "สวัสดีค่ะ กรุณาถือสายรอสักครู่" ครับ คอมพิวเตอร์มันสั่งให้ผมถือสายรอ เรื่องอะไรล่ะ บริษัท telemarketing เป็นที่รังเกียจของคนอเมริกันทั้งประเทศก็เพราะแบบนี้แหละครับ คือไม่ให้เกียรติและไม่เกรงใจผู้บริโภค ชอบโทรมาโฆษณาสินค้าและบริการในช่วงเวลาที่เขากำลังทำงานหรือพักผ่อนกับครอบครัว แต่ปรากฏการณ์นี้ยังค่อนข้างใหม่อยู่สำหรับผู้บริโภคชาวไทย ตอนนี้อาจยังมองเห็นว่าเป็นโอกาสดีที่จะได้รับทราบเกี่ยวกับการโปรโมชั่นต่างๆ (ที่แท้ก็ตกเป็นเหยื่อการตลาดไปแล้ว) ก็เลยยังไม่มีปฏิกิริยาอะไรมาก แต่ที่อเมริกาสิครับ คนอเมริกันเกลียดพวก telemarketers กันเข้าไส้ ถึงขนาดรัฐบาลกลางเปิดให้ประชาชนที่มีโทรศัพท์สามารถลงทะเบียนใน Do Not Call Registry ขอไม่ถูกรบกวนโดยพวก telemarketers ถ้ามี telemarketers รายไหนยังแหยมโทรไปหาเบอร์ที่อยู่ในบัญชีนั้นก็จะโดนลงโทษ คนหนึ่งที่กลายเป็นผู้นำในการต่อต้านพวก telemarketers โดยไม่ตั้งใจคือ Dave Barry คอลัมนิสต์สุดจี้จากหนังสือพิมพ์ Miami Herald ในคอลัมน์คลาสสิคของเขาเมื่อปี 2546 เขาแนะนำว่าถ้าเกลียด telemarketing ก็ให้โทรศัพท์ไประบายความรู้สึกที่สมาคม American Teleservices Association ที่หมายเลขโทรฟรีซึ่งเขาเขียนลงไปในคอลัมน์ ปรากฏว่าสมาคม ATA โดนคนกระหน่ำโทรเข้าไปทั้งกลางวันกลางคืนอ่วมอรทัยไปเลย […]

ผมคิดเล่นๆ ว่าสังคมไทยมีอะไรที่ original สามารถครองโลก (หรืออย่างน้อยก็เป็นที่นิยมในต่างประเทศบ้าง) ก็นึกออกอย่างเดียว คืออาหารไทย แต่ถ้าดูดีๆ อาหารไทยหลายอย่างก็ไม่ได้ original จริง แต่เป็นการผสมผสานประยุกต์อิทธิพลที่รับมาจากต่างชาติ เช่นก๋วยเตี๋ยวสารพัดอย่างของเราที่ไม่เหมือนของจีน สุกี้แบบไทยที่ญี่ปุ่นเห็นแล้วงงแต่ชิมแล้วร้อง Oishi! ข้าวผัดอเมริกันที่คนอเมริกันไม่มีใครรู้จัก ฯลฯ ผมเชื่อว่าเราอาจไม่ใช่ชาติแห่งนักคิด แต่เราก็มีความสามารถพิเศษที่ไม่เหมือนใคร นั่นคือความสามารถในการบำรุงบำเรอประสาทสัมผัสทั้งหลาย ไม่ว่าจะเป็นรูป รส กลิ่น เสียง สัมผัส เช่นศิลปะหัตถกรรม (รูป) อาหารไทย (รส) (แต่กลิ่นเรายังไม่มีน้ำหอมไทยยี่ห้อดังๆ แต่ยังยึดติดอยู่กับน้ำหอมเดิมๆ อย่างน้ำอบ อยู่) ดนตรีป๊อป (เสียง ซึ่งอย่างน้อยก็สามารถชนะใจตลาดประเทศเพื่อนบ้านได้บ้าง แม้่ว่าจะไม่ค่อย original ก็ตาม) หรือแม้แต่นวด (สัมผัส ทั้งนวดแผนโบราณ ทั้งอาบอบนวดที่เราอ้างว่ามาจากตุรกี) ผมคิดว่าจุดแข็งของสังคมวัฒนธรรมไทยอาจไม่ได้อยู่ที่ originality แบบคิดค้นเองตั้งแต่แรกจนจบ แต่อาจอยู่ที่การนำอิทธิพลจากต่างชาติมาดัดแปลงจนกลายเป็นของไทย ก็โชคดีที่เราเป็นสังคมที่เปิดมาตลอดจึงมีหลายอย่างที่สามารถนำมาดัดแปลงได้ แต่ก็น่าเป็นห่วงเหมือนกันที่ดูเหมือนมีกระแส "รักชาติ" ที่มองไม่เห็นความสำคัญของอิทธิพลจากต่างชาติในการสรรสร้างลักษณะเฉพาะของไทย

วันก่อนขับรถผ่านแถวสะพานควาย เห็นร้านตัดชุดวิวาห์ ชื่อร้าน ทูเลิฟ (ครับ เขาเขียนอย่างนั้นจริงๆ) เข้าใจว่าคงตั้งใจจะหมายถึง True Love แต่ความที่ลิ้นแข็ง (หรือหูแข็งก็ไม่รู้) ก็เลยทำให้ตกตัว ร.เรือ ไป Drove past a wedding boutique in Sapan Khwai intriguingly named Tu Love. The name was spelled in Thai characters, so I had no idea of the meaning they were trying to achieve. Yes, it is possible that they wanted to say […]

Aisle 21 at the Siam Paragon supermarket. See story below. 

Ever watch some terrible event unfolding and feeling powerless to stop it? That's the way I feel with the way things are going in Thai politics. The anti-Thaksin crowd may have their hearts in the right place, but they are at least as guilty as the PM of undermining parliamentary democracy. The PM likes to […]

ช่วงนี้สังคมไทยกำลังร้อนขึ้นมาอีกครั้ง มีการปลุกกระแสทั้งที่ต่อต้านนายก ทั้งที่เชียร์นายก และประเด็นหนึ่งที่กำลังฮ็อตก็คือสิทธิเสรีภาพในการแสดงออกของสื่อและของประชาชน วันนี้ผมจึงขอเสนอฟอไฟฟุดฟิดฯ ตอนพิเศษเพื่อให้แง่คิดสำหรับทั้งสองฝ่าย เป็นการปรับมาจากตอนเก่าเกี่ยวกับ ACLU ลองอ่านดูนะครับ I disapprove of what you say, but I will defend to the death your right to say it. = ฉันไม่เห็นชอบกับสิ่งที่คุณกล่าว แต่ฉันจะยอมตายเพื่อปกป้องสิทธิของคุณที่จะกล่าวมัน ประโยคอมตะนี้ปรากฏในหนังสือ Friends of Voltaire โดย S. G. Ballentyre และเป็นคติประจำใจขององค์กร American Civil Liberties Union (ACLU) ซึ่งทำหน้าที่ปกป้องสิทธิเสรีภาพของพลเมืองตามรัฐธรรมนูญ รวมทั้งเสรีภาพในการแสดงออกภายใต้ First Amendment (= บทแก้ไขข้อแรก) ของรัฐธรรมนูญสหรัฐฯ หลักการสำคัญที่สุดหลักหนึ่งของรัฐธรรมนูญสหรัฐฯ คือสิทธิเสรีภาพในการแสดงออก = freedom […]

Awesome