20 มีนาคม 2550

“มารศรี ฉันขายเบนซ์คันนั้นของฉันไปแล้วนะ”

“You sold your Mercedes? ทำไมล่ะ อย่าบอกนะว่าเดี๋ยวนี้เธอหันมาขับโตโยต้าเหมือนกับคนเดินดินทั่วไปแล้ว”

“ก็ฉันอยากใช้ชีวิตแบบเศรษฐกิจพอเพียงน่ะ ฉันเลิกกินร้านอาหารหรูๆ แล้ว วันก่อนแฟนฉันชวนไปกินร้านฝรั่งเศสสุดหรู แต่ฉันก็บอกเขาว่าเราเป็นคนไทยยุคเศรษฐกิจพอเพียง เราไปหาอะไรกินง่ายๆ กันเถอะ เขาก็เลยขับเฟอรารี่พาฉันไปไปนั่งยองๆ กินขนมจีนข้างถนน”

“แล้วเป็นอย่างไรบ้าง How does it feel to go slumming?”

“เอ่อ ก็ได้บรรยากาศไปอีกแบบนะ น้ำยาขนมจีนใส่เนื้อปลาอะไรก็ไม่รู้ แปลกดี แต่ที่เธอว่าสลัมอะไรนั่นน่ะ ความจริงเราไม่ได้เข้าสลัมนะ”

“to go slumming ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับสลัมหรอกจ้ะ แค่แปลว่า ทำตัวหรือใช้ชีวิตแบบประหยัดหรือหรูน้อยกว่าปกติมากๆ เท่านั้นเอง โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าเธอไปกินไปเที่ยวสถานที่ระดับต่ำกว่าที่คุ้นเคย”

“เหรอ ขนาดฉันไม่ได้เข้าไปในสลัมฉันยังรู้สึกว่า ต๊าย คนพวกนี้เขาอยู่กันได้ยังไง เจอทั้งความร้อน ทั้งควันพิษ เขาก็ยังขายขนมจีนให้ด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ราคาก็ถูกเป็นบ้า แค่ชามละร้อยเอง เธอว่าไหม ถ้าเขารวยอย่างฉันเขาอาจไม่มีความสุขอย่างที่เขามีอยู่ในขณะนี้ก็ได้”

“ก็อาจเป็นไปได้ แต่ Sophie Tucker เคยบอกว่า I've been rich and I've been poor. Believe me, honey, rich is better. = ฉันเคยรวยและฉันเคยจน เชื่อฉันเหอะ ที่รัก ว่ารวยดีกว่า ที่แม่ค้าเขายิ้มอาจไม่ใช่เพราะเขามีความสุขก็ได้นะ แต่อาจเป็นเพราะเขาขายขนมจีนจานละร้อยให้เธอได้ก็ได้”