14 กุมภาพันธ์ 2550

“นี่เธอ ปีนี้เธอจะให้อะไรแฟนเธอในวัน Valentine”

“ไม่รู้เหมือนกันสิ มารศรี ตอนแรกว่าจะซื้อดอกกุหลาบ แต่ได้ข่าวว่าปีนี้โดนควบคุมราคา ก็เลยไม่ซื้อเลยดีกว่า”

“อ้าว ควบคุมราคาก็ดีสิ เธอเป็นผู้ซื้อนี่ น่าจะดีใจซะอีก”

“ไม่รู้สิ เวลาฉันให้ของขวัญแฟน อยากให้เขารู้ว่ามันเป็นของหายากนะ ราคาแพงนะ เพราะเขาเป็นคนพิเศษ ถ้ามันถูกควบคุมราคา ทุกคนก็ซื้อได้เหมือนกันหมด ของขวัญของฉันก็หมดความพิเศษสิ แทนที่เขาจะรู้สึกว่าฉันมองว่าเขาเป็นหนึ่งในล้าน เขาก็กลายเป็นแค่หนึ่งในร้อย”

“ซึ่งก็ใกล้เคียงความจริงมากกว่า เพราะเธอมีแฟนแค่ร้อยคน”

“บ้าสิ ไม่ถึงซะหน่อย ว่าแต่ว่าเธอเองล่ะ มารศรี จะให้อะไรแฟนเธอ”

“ฉันไม่เชื่อในวัน Valentine หรอก ฉันคิดว่ามันเป็น crass commercialism ความจริงคนเราจะบอกรักกันบอกวันไหนก็ได้ ไม่เห็นจำเป็นต้องเป็นในวันแห่งความรักที่สังคมกำหนดเสียหน่อย”

“สำนวนอะไรของเธออีกแล้ว แคร็ส อะไรนั่นน่ะ”

“crass แปลว่า หยาบ ไร้ความละเมียดละไมนุ่มนวล ส่วน commercialism แปลว่า พาณิชย์นิยม รวมกันก็หมายความว่า การคิดแบบหวังค้าขายฟันกำไรลูกเดียว ฉันว่าราคาดอกกุหลาบถูกลงก็ดีอยู่หรอก แต่ก็งงๆ เหมือนกันว่าทำไมต้องมี market intervention = การแทรกแซงตลาด ด้วย เพราะไม่ได้เป็นสินค้าจำเป็นซะหน่อย ใครไม่มีตังค์ซื้อก็ทำการ์ดให้แฟนเองสิ ซึ้งกว่าอีก”

“เออ แต่ถ้าจะให้ฉันทำการ์ดให้ทั้ง 99 คน เอ๊ย หมายความว่าทำให้คนพิเศษของฉันคนนี้คงทำไม่ได้หรอก เพราะฉันไม่มีหัวด้านนี้เอาเลยง่ะ”